Autor – czytelnik – tekst

„Inaczej wyglądasz”.

Dlaczego inaczej? Dziwnie? Źle? Lepiej?

Komunikując się, wypuszczamy w eter ogromne ilości komunikatów. W realu poza słowami mamy jeszcze intonację, mimikę, mowę ciała... W piśmie, w internecie jest trudniej. Często mamy ograniczoną długość wypowiedzi, spieszymy się, nie dbamy o to, co i jak piszemy. Jeśli nie użyjesz emotikony, Twoja ironia może być odebrana na poważnie. Czyja to wina?

Umberto Eco w tomie „Interpretacja i nadinterpretacja” wyróżnia trzy intencje interpretacji: intentio auctoris, intentio operis i intentio lectoris (autora, tekstu i czytelnika). Eco miał na myśli literaturę, ale można to łatwo przełożyć na jakąkolwiek komunikację. Najważniejsze jest to, co mówi tekst. Po wypuszczeniu w świat żyje własnym życiem, odrywa się od autora. Mówi to, co mówi, nie to, co autor miał na myśli. Skąd mamy wiedzieć, co miał? Nawet jeśli o tym mówi, może przecież kłamać. Przede wszystkim jednak, cokolwiek miał, niekoniecznie to powiedział/napisał. Jeśli wypuszczasz w świat jakieś słowa, bądź za nie odpowiedzialny. Zastanów się, co chcesz powiedzieć i czy na pewno właśnie to powiedziałeś. Bądź precyzyjny. I nie oburzaj się, że ktoś zrozumiał Twoje słowa inaczej, niż chciałeś. Wyjaśnij, a potem zastanów się, dlaczego zostałeś źle zrozumiany. Następnym razem mów precyzyjniej, to ważne.

Jeszcze intentio lectoris. Odbiorca przewrażliwiony na jakimś punkcie zupełnie neutralne zdanie może odebrać jak atak. I nie będzie tu winny ani autor, ani czytelnik.

Bądź precyzyjny. Tłumacz nawet to, co dla Ciebie oczywiste. Bierz pod uwagę własne intentio lectoris i przede wszystkim rozmawiaj, jeśli możesz. Pytaj, czy dobrze zrozumiałeś i czy zostałeś zrozumiany. Tak będzie po prostu łatwiej. Tobie i wszystkim.