Komisje

Sześć lat temu byłam zachwycona nazwą komisji ds. nacisków. Brzmiała tak: 

Komisja Śledcza do zbadania sprawy zarzutu nielegalnego wywierania wpływu przez członków Rady Ministrów, Komendanta Głównego Policji, Szefa Centralnego Biura Antykorupcyjnego oraz Szefa Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, na funkcjonariuszy Policji, Centralnego Biura Antykorupcyjnego oraz Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, prokuratorów i osoby pełniące funkcje w organach wymiaru sprawiedliwości w celu wymuszenia przekroczenia uprawnień lub niedopełnienia obowiązków.

Teraz powoływana jest do życia komisja ds. likwidacji WSI:

Komisja Śledcza w celu zbadania okoliczności, jakie towarzyszyły powstaniu projektu ustawy o likwidacji WSI i weryfikacji ich kadr, powstaniu i publikacji "Raportu o działaniach żołnierzy i pracowników WSI oraz wojskowych jednostek organizacyjnych realizujących zadania w zakresie wywiadu i kontrwywiadu wojskowego przed wejściem w życie ustawy z dnia 9 lipca 2003 roku o Wojskowych Służbach Informacyjnych w zakresie określonym w art. 67 ust. 1 pkt 1-10 ustawy z dnia 9 czerwca 2006 roku "Przepisy wprowadzające ustawę o Służbie Kontrwywiadu Wojskowego oraz Służbie Wywiadu Wojskowego oraz ustawę o służbie funkcjonariuszy Służby Kontrwywiadu Wojskowego oraz Służby Wywiadu Wojskowego" oraz o innych działaniach wykraczających poza sprawy obronności państwa i bezpieczeństwa Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej", zbadania okoliczności weryfikacji kadr WSI przez Komisję Weryfikacyjną w okresie od 21 lipca 2006 r. do 30 czerwca 2008 r. oraz skutków tych działań, jak również zbadania przyczyn umorzenia śledztwa o sygnaturze Ap V Ds. 49/09 prowadzonego przez Prokuraturę Apelacyjną w Warszawie w związku z wynikami śledztw prowadzonych przez prokuratury wojskowe i rozstrzygnięciami sądów cywilnych, w aspekcie zagrożenia bezpieczeństwa Rzeczypospolitej Polskiej.

Jestem pełna podziwu i czekam na więcej.

50 pierwszych randek

Kolejny raz oglądam „Seks w wielkim mieście”. Nic mnie tak nie relaksuje jak beztroskie życie singielek w kawiarniach. Ten serial zawsze skłania mnie do „egzystencjalnych” rozważań. O związkach oczywiście.

Marzy mi się powrót do samego początku. Pierwsze randki jak z serialu: kolacja z winem, poznawanie się, pierwsze pocałunki. To dziwne, bo zawsze chciałam wieść nudne życie z tą samą od lat osobą. Stabilizacja. Wiem, to słowo bardzo na wyrost, bo nigdy nie byłam imprezowiczką i nie zmieniałam partnera co noc, więc po czym ja bym się miała stabilizować?

Przy „Seksie w wielkim mieście” zawsze zaczynam tęsknić za moją Siłą Wyższą. Uwielbiam to wspólne gotowanie obiadów, spanie w jednym łóżku bez żadnych podtekstów, wychodzenie wieczorem po zakupy, a na spacer zawsze w to samo miejsce nad rzekę. Ale lubię też przy serialu pomarzyć o romantycznych pierwszych randkach.

Po dłuższym związku już nie potrafię sobie stworzyć takich banalnych przeżyć. Zamiast pójść do kina, wygodniej zostać w łóżku i obejrzeć film z popcornem i bezkarnym przytulaniem się. Zamiast wydawać pieniądze na kolację na mieście, lepiej zjeść kanapki przed komputerem. Przed komputerami właściwie, bo przecież każdy robi swoje. Ale, kurczę, brakuje mi tego romantyzmu. Chciałabym czasem włożyć ładną sukienkę i wyjść gdzieś wieczorem. Chciałabym usłyszeć: „Wejdziesz?”, tak jakby to nie było oczywiste. Naprawdę potrzebuję do tego kogoś nowego?

A z drugiej strony – przecież jestem w tej lepszej sytuacji. Nie muszę już przesadnie się starać, żeby zrobić jak najlepsze wrażenie, zastanawiać się, czy do siebie pasujemy i czy na piątej randce nadal będzie o czym rozmawiać. Mogę pocałować bez obaw, że jeszcze za wcześnie. Tak, to zdecydowanie lepsza sytuacja. Pójdziemy do kina, na huśtawki i wreszcie na taką prawdziwą kolację. Tylko dlaczego ja nawet czerwonego wina nie piję?